Na początku 2020 roku Chile było jednym z pierwszych krajów, które oficjalnie przedstawiły zaktualizowany cel porozumienia paryskiego. Aktualnie państwo, będące siedzibą jednego z największych przemysłów leśnych w Ameryce Południowej (Chile posiada 17 milionów hektarów lasów), chce do 2025 r. osiągnąć zerową emisję gazów cieplarnianych. Kraj planuje postawić na tak zwane pochłaniacze CO₂, czyli lasy, które mogą wchłonąć więcej dwutlenku węgla niż emitują, a w rezultacie są w stanie zredukować aż 50% emisji zanieczyszczeń. Jeśli Chile wdroży wszystkie zaplanowane polityki, jest prawdopodobne, że jego cel może zostać osiągnięty do 2023 r. – dwa lata wcześniej niż oczekiwano. To uczyniłoby z niego światowego lidera w walce ze zmianami klimatycznymi.
Plany Chile na neutralizację gazów cieplarnianych
W Chile od jakiegoś czasu najlepszym rozwiązaniem są drzewa. Kraj zaczął
subsydiować sadzenie drzew w 1931 r., aby zmniejszyć erozję gleby na gruntach rolnych, na których opiera się jego gospodarka. W przeszłości sprzedaż drewna była również postrzegana jako sposób na pomoc krajowi w odejściu od górnictwa. Obecny plan działania przewiduje utworzenie 200 000 hektarów nowych lasów do 2030 r. (obejmujących obszar dwukrotnie większy od Hongkongu), z czego co najmniej 70 000 hektarów stanowić będą gatunki występujące już na tym obszarze. Rząd szacuje, że każdego roku drzewa pochłoną od 3 do 3,4 mln ton metrycznych równoważnika CO₂, co stanowi około 3% całkowitej emisji Chile.Wykorzystanie drzew do wychwytywania dwutlenku węgla oznaczałoby zmianę tradycyjnych praktyk. Mieszkańcy musieliby się upewniać, że wycinają tylko stare drzewa i sadzą odpowiednie gatunki, aby je zastąpić. Oprócz sadzenia drzew, Chile planuje zamknięcie wszystkich elektrowni węglowych i zwiększenie udziału energii odnawialnej do 70%.
Czy sadzenie lasów to strzał w dziesiątkę?
W 2017 roku Chile ucierpiało z powodu największych w historii pożarów, a płomienie pochłonęły ponad 570 000 hektarów. Naukowcy szacują, że zdarzenie przyczyniło się do emisji gazów cieplarnianych równoważnej 90% rocznych wskaźników w kraju, skutecznie uwalniając do atmosfery prawie dwukrotnie większą ilość CO₂, jaką emituje las w ciągu roku. Ponadto, od ponad dziesięciu lat kraj boryka się z poważną suszą. Według najnowszych szacunków dostępność wody w jego północnych i centralnych regionach mogłaby się zmniejszyć o połowę w latach 2030-2060. W południowym Chile, gdzie lasy są obfite i często padają deszcze, mieszkańcy palą zimą mokre drewno, aby ugotować i się ogrzać. To uwalnia więcej sadzy niż suche drewno, zwiększając ogólny ślad węglowy Chile i czyniąc miasta w regionie jednymi z najbardziej zanieczyszczonych na świecie. Dużym zastrzeżeniem jest również nadmierna zależność od lasów w zakresie wychwytywania dwutlenku węgla. Sadzenie tak wielu drzew jest kosztownym wyzwaniem logistycznym i nie ma gwarancji, że drzewa będą w stanie wchłonąć tyle CO₂, ile zakłada rząd. Co więcej, cel Chile, jakim jest wykorzystanie lasów jako pochłaniaczy dwutlenku węgla, jest zagrożony, jeśli rynek drewna nie zostanie odpowiednio uregulowany.
Przyszłość
Według lokalnych mediów blokada nałożona w celu zwalczania COVID-19
spowodowała redukcję dziennej emisji dwutlenku węgla w Chile o 20%. Jednak poprawa ta będzie krótkotrwała, jeśli rząd nie wprowadzi trwałych środków wspierających zmiany strukturalne potrzebne społeczeństwu do przejścia na zerową emisję w ramach pakietu naprawczego kraju. Z powodu pandemii prognozy emisji Chile na 2030 r. mogą być o 3% – 11% niższe niż przypuszczano wcześniej. Jednak, jeśli państwo pójdzie naprzód we wdrażaniu planowanych polityk, takich jak Strategia Energetyczna 2050, wycofywanie węgla i strategia elektromobilności, już za kilka lat kraj może osiągnąć (a być może przekroczyć) swój planowany narodowy wkład w ograniczenie emisji CO₂ do 2030 r.
Aleksandra Chrzęst
Źródła:
